<!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0in; margin-bottom:.0001pt; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:8.5in 11.0in; margin:1.0in 1.25in 1.0in 1.25in;} div.Section1 {page:Section1;} -->

انجام وظیفه نسبت به مطروحه ی امام خامنه ای :

رندانه آخر ربودی جامی ز خمخانه ی دل          خونین چو برگ شقایق ، رنگین چو افسانه ی دل

آخر پَرَت را گشودی ، چون اهل ماندن نبودی          این رفتنت تیشه ای بود ، بر سقف ویرانه ی دل

رفتی تو تا بی نهایت ، در بارگاه خدایت          با رفتنت تنگ تر شد ، این تنگ کاشانه ی دل

رفتی ولیکن نرفتی ، از قلب آشفتگانت          از لحظه های عروجت ، پر از تو شد خانه ی دل

گریان نمودی تو ما را ، رفتی ولی خنده بر لب          رفتیّ و صد غم فزودی ، بر شهر غمخانه ی دل

از لحظه ی آشنایی ، تا روز تلخ جدایی          در گرد شمع وجودت ، گردیده پروانه ی دل

ای سرو مجنون خلقت ، ای سرمه ام خاک پایت          با رفتنت شد خزانی ، بیچاره گلخانه ی دل

بار نبودت کنارم ، بر دوش دل بس گران است          بشکست از این گرانی ، هم دوش و هم شانه ی دل

من ماندم و درد هجرت ، من ماندم و زهر فرقت          حالا تو هستیّ و یک عمر ، لبخند مستانه ی دل

این جمله هایی که گفتم ، کم قدر و بی منزلت بود          بار دگر ملتفت شو ، بر پیر فرزانه ی دل:

رندانه آخر ربودی جامی ز خمخانه ی دل          خونین چو برگ شقایق ، رنگین چو افسانه ی دل